Vêrsjuk-dag

 

Rart med det, ein får no gjort litt, i dei tidlege morgontimane, når ein legg seg kl eitt om natta og står opp att to timar seinare. Ikkje er eg trøytt, heller, så etter å ha sove ein time og vridd knute på meg sjølv, ein time, står eg like godt opp og puslar med mitt medan dagen ute enno er nattemørk.

No har eg betalt ei rekning, skrive litt, vaska over golva, rydda på plass varene frå handlinga i går, fått i meg første kaffikoppen, ete frukost. Og enno er ikkje klokka sju.

Langsamt vaknar dagen til liv. Utanfor glaset vert det lyst, men det var nesten betre då det var morgonmørkt. Eg trur eg er smått vêrsjuk av alt dette regnet. Det er lyst, men likevel grått, skodda heng som ei gardin nedover fjella. Så vidt skimtar eg andre sida av fjorden, bilane der køyrer inn og ut av skoddeheimen.

Nei, i dag er det visst ikkje nokon utedag, for dei som ikkje er nøydde til å ha det. I dag er det meir «vere-inne-kose-seg-dag», som eg minnest at det stod i ei eller anna barnebok, ein gong.

Mat nok

 

Det vert ikkje hungersnaud, denne veka, heller. I alle høve ikkje her i huset. Eg skulle berre ha litt pålegg og litt frukt, på butikken. Så fann eg ein lettvint dessert, på nettet. Det var ein fruktdessert og det er vel sunt, vel? Så eg tenkte eg skulle handle litt ekstra frukt til det bruket.

Så kjem eg inn på butikken med ei tom vogn. Først var eg bortom fruktavdelinga. Kiwi, blåbær, eple, druer, bananer. Det skulle vere jordbær i denne desserten eg hadde funne, men 54 kr for ei lita korg med utanlandske bær, nei så slavisk fylgjer eg ikkje oppskrifta. Så vandra eg vidare, snodde meg gjennom alle freistingar og tilbod. Tilbod på salat, tre for to på spesialpølser, datosal på nuggets, personlege priskutt i Rema-appen. Pluss alt det andre eg brått fann ut at eg berre måtte ha.

Handlevogna var ikkje tom då eg kom til kassen.

Dei fire årstidene

 

Mor mi broderte fleire fine bilete, ein del store, nokre mindre. Så fekk ho dei innråma. M.a. broderte ho fire bilete i serien «Dei fire årstidene». Desse fekk ho lik råme på, så vi skjønte at desse måtte henge i hop, då vi skifta.

Lurer på kva årstid dette er. Grønt har det vore, sidan jul. To-tre månader med vårkjensle. I går kveld tok det til å snø. Så no er det vinter, att. Tru om vi går rett over frå vinter til sommar, når det lir på litt. Kanskje det vert som i Gudbrandsdalen. Då eg budde der var det våren eg sakna, der gjekk det rett over. Så snart snøen og kulden forsvann, var det sommar. Men der sa dei jo at dei hadde berre tre årstider. Vinter og sommar og elgjakt.

Helg i mars

God helg 

VM på Hamar, neste helg. 13.mars startar VM på skøyter, einskild-distansar.  Eg har nesten slutta å sjå på sport. Det vert så mykje, at eg rekk ikkje få med meg halvparten. Dessutan er det doping over ein låg sko, verkar det som. Men skøyter er moro å sjå på. Der er det kamp mann mot mann, eller kvinne mot kvinne. Så komande helg kjem eg nok til å sitje klistra framfor skjermen. Godt eg har utstyrt meg med mange strikkeprosjekt.

Maria og Matias

 

                                                                    Av: Ukjend

Matias Orheim

Matias Orheim, 1884-1958, var ein norsk salmediktar og lekpredikant. Han ga ut songbøker, han skreiv over 150 melodiar og rundt 1000 dikt. Fleire av songane er med i Norsk Salmebok.

 

Orheim dreiv ei utstrekt reiseverksemd og han vitja alle prestegjeld i landet, bortsett frå dei seks nordlegaste i Finnmark. Dit var han ikkje velkomen, då han brukte nynorsk.

Når han spelte songane sine, akkompagnerte han gjerne seg sjølv på glas.

 

Matias Orheim vaks opp på garden Orheim på Stårheim i Nordfjord. Han rekna seg som omvend etter eitt møte på bedehuset i pinsa i 1900. Etter dette møtet skreiv han songen

«Eg fann min Gud i ungdomsår».

Orheim tok etter kvart til å få problem med synet og til slutt, i 1916, var han heilt blind. Fram til han miste synet heilt, reiste han som forkynnar for indremisjonen. Seinare arbeidde han for Noregs Kristelege Ungdomsforbund. Året 1948 heldt han 400 møte.

Kona Maria var med på mange av turane hans og hjelpte han med det han, som blind, ikkje greidde sjølv.

Orheim fekk Kongens fortenestemedalje i gull i 1953.

Dei to, Matias og Maria var saman om det meste. Dei bad til Gud om å få døy saman. Det fekk dei. Om kvelden 20.april 1958 døydde Matias Orheim. Seinare same natta døydde Maria Orheim. Saman er dei gravlagde på Stårheim.

 

Kjelde

https://nn.wikipedia.org/wiki/Matias_Orheim

Middag

Mamma ville vore stolt. Ho var alltid smått bekymra for at eg ikkje kunne lage mat.

No har eg vore flink. Fire heimelaga middagar, denne veka. Etter handleturen, onsdag, var eg sliten og tok hol på pakken med grillpølser. Fredag var eg og ei veninne på kinesisk restaurant og unte oss ein betre middag. For min del vart det innbakt and i sursøt saus. Elles har eg laga kjøtkaker, semulegrynsgraut, torsk med lauk. I dag vart det heimelaga pizza, dog med innkjøpt pizzabotn frå datodisken på Rema 1000.

Torsken skulle eigentleg verte fiskekaker, men dei hang ikkje saman, det vart mislukka, kan eg vel seie. Men smaken var god, så  eg fekk eit par fiskemiddagar ut av det. Hadde eg for lite bindemiddel i, for mykje væske, var det fordi fisken hadde vore frosen? 

Neste gong lagar eg fiskegrateng av fisken.

Heldige meg

 

Fredag ettermiddag fekk eg vitjing av eitt tantebarn. Ho spurte om eg kunne lære henne å strikke «sophie scarf». Det kunne eg og ho kom, med bagen full av strikketøy og garn og pinnar. Etter at ho hadde vore ei stund hos meg skulle ho vidare til onkel og tante på Kråkenes. Difor hadde ho med seg eit par gensarar som ho tenkte å spørje tanta der, om. Det var noko med å maske i hop under erma ho ikkje heilt fekk til.

Vi strikka og vi prata. Skravla gjekk såpass at til slutt sa eg: «nei, no tyt eg slik at du greier ikkje å telje». Nei, det hadde ho gjeve opp for lengst, let ho om. Ho kom heilt ut av det kvar gong ho prøvde. Men eg fekk no vist henne korleis ho skulle både auke og felle. Medan ho strikka icord på skjerfet, var det berre så vidt eg unngjekk å strikke icord på det rosa teppet eg heldt på med.

Heldige meg som har slike fine ungdomar å vere med.