Vêrsjuk-dag

 

Rart med det, ein får no gjort litt, i dei tidlege morgontimane, når ein legg seg kl eitt om natta og står opp att to timar seinare. Ikkje er eg trøytt, heller, så etter å ha sove ein time og vridd knute på meg sjølv, ein time, står eg like godt opp og puslar med mitt medan dagen ute enno er nattemørk.

No har eg betalt ei rekning, skrive litt, vaska over golva, rydda på plass varene frå handlinga i går, fått i meg første kaffikoppen, ete frukost. Og enno er ikkje klokka sju.

Langsamt vaknar dagen til liv. Utanfor glaset vert det lyst, men det var nesten betre då det var morgonmørkt. Eg trur eg er smått vêrsjuk av alt dette regnet. Det er lyst, men likevel grått, skodda heng som ei gardin nedover fjella. Så vidt skimtar eg andre sida av fjorden, bilane der køyrer inn og ut av skoddeheimen.

Nei, i dag er det visst ikkje nokon utedag, for dei som ikkje er nøydde til å ha det. I dag er det meir «vere-inne-kose-seg-dag», som eg minnest at det stod i ei eller anna barnebok, ein gong.