Maria og Matias

 

                                                                    Av: Ukjend

Matias Orheim

Matias Orheim, 1884-1958, var ein norsk salmediktar og lekpredikant. Han ga ut songbøker, han skreiv over 150 melodiar og rundt 1000 dikt. Fleire av songane er med i Norsk Salmebok.

 

Orheim dreiv ei utstrekt reiseverksemd og han vitja alle prestegjeld i landet, bortsett frå dei seks nordlegaste i Finnmark. Dit var han ikkje velkomen, då han brukte nynorsk.

Når han spelte songane sine, akkompagnerte han gjerne seg sjølv på glas.

 

Matias Orheim vaks opp på garden Orheim på Stårheim i Nordfjord. Han rekna seg som omvend etter eitt møte på bedehuset i pinsa i 1900. Etter dette møtet skreiv han songen

«Eg fann min Gud i ungdomsår».

Orheim tok etter kvart til å få problem med synet og til slutt, i 1916, var han heilt blind. Fram til han miste synet heilt, reiste han som forkynnar for indremisjonen. Seinare arbeidde han for Noregs Kristelege Ungdomsforbund. Året 1948 heldt han 400 møte.

Kona Maria var med på mange av turane hans og hjelpte han med det han, som blind, ikkje greidde sjølv.

Orheim fekk Kongens fortenestemedalje i gull i 1953.

Dei to, Matias og Maria var saman om det meste. Dei bad til Gud om å få døy saman. Det fekk dei. Om kvelden 20.april 1958 døydde Matias Orheim. Seinare same natta døydde Maria Orheim. Saman er dei gravlagde på Stårheim.

 

Kjelde

https://nn.wikipedia.org/wiki/Matias_Orheim

Middag

Mamma ville vore stolt. Ho var alltid smått bekymra for at eg ikkje kunne lage mat.

No har eg vore flink. Fire heimelaga middagar, denne veka. Etter handleturen, onsdag, var eg sliten og tok hol på pakken med grillpølser. Fredag var eg og ei veninne på kinesisk restaurant og unte oss ein betre middag. For min del vart det innbakt and i sursøt saus. Elles har eg laga kjøtkaker, semulegrynsgraut, torsk med lauk. I dag vart det heimelaga pizza, dog med innkjøpt pizzabotn frå datodisken på Rema 1000.

Torsken skulle eigentleg verte fiskekaker, men dei hang ikkje saman, det vart mislukka, kan eg vel seie. Men smaken var god, så  eg fekk eit par fiskemiddagar ut av det. Hadde eg for lite bindemiddel i, for mykje væske, var det fordi fisken hadde vore frosen? 

Neste gong lagar eg fiskegrateng av fisken.

Heldige meg

 

Fredag ettermiddag fekk eg vitjing av eitt tantebarn. Ho spurte om eg kunne lære henne å strikke «sophie scarf». Det kunne eg og ho kom, med bagen full av strikketøy og garn og pinnar. Etter at ho hadde vore ei stund hos meg skulle ho vidare til onkel og tante på Kråkenes. Difor hadde ho med seg eit par gensarar som ho tenkte å spørje tanta der, om. Det var noko med å maske i hop under erma ho ikkje heilt fekk til.

Vi strikka og vi prata. Skravla gjekk såpass at til slutt sa eg: «nei, no tyt eg slik at du greier ikkje å telje». Nei, det hadde ho gjeve opp for lengst, let ho om. Ho kom heilt ut av det kvar gong ho prøvde. Men eg fekk no vist henne korleis ho skulle både auke og felle. Medan ho strikka icord på skjerfet, var det berre så vidt eg unngjekk å strikke icord på det rosa teppet eg heldt på med.

Heldige meg som har slike fine ungdomar å vere med.

Somme dagar

 

Somme dagar (og kjerringar) er slike. I dag skulle eg visst ha halde senga. Ikkje vil eine kontaktlinsa samarbeide. Eg plundrar fælt, men til slutt smett ho innpå, så eg ser verda so nokolunde.

Deretter slær eg på datamaskina og så opnar eg nokre sider, sjekkar e-post og slikt. Men så vil brått ikkje skriveprogrammet verke. Til slutt vert eg sur (det skal ikkje alltid så mykje til) og slær av heile greia. Dermed forsvinn eit par ting eg ikkje har hugsa å lagre. Eg ventar nokre minutt og slær treskeverket på att. Då fungerer det jammen, sjølvsagt bortsett frå det eg gløymde å lagre og nokre videoar og oppskrifter eg ikkje finn. Dei var då her sist eg såg dei.

Nei, i dag seier eg som Prøysen, lett omskrive

Du skal få ein dag i morgon

som rein og ubrukt står

------

og då kan du rette opp att

alle feila frå i går

Kjenner eg deg?

 

Sat ved sida av ei dame, på bussen, i går. Brått spurde ho meg om eg var frå Dale. Ja, eg nekta ikkje for det og då fortalde ho at ho hadde gått i klasse med bror min, siste året på barneskulen. Ho var i Dale to dagar i veka, elles gjekk ho på grendaskulen inne i fjorden. Der hadde dei skule, men så måtte dei gjerne til Dale for å ha skulekjøkken og handarbeid og sløyd og slike praktiske ting. Ho hugsa meg frå skuletida, eg gjekk vel i første klasse og var så lita.

Ho hadde sett meg før, let ho om, men som oftast var det ute i trafikken, på andre sida av gata, eit stykke borte. Eg sa at ho måtte no berre snakke til meg, dersom ho såg meg, seinare. 

"Det er ikkje sikkert eg ser deg, eg ser noko dårleg," sa eg.

Ja, ho hugsa det, sa ho.