I går gjekk eg
til Førde, skulle til fotterapeuten og så hadde eg tenkt å gjere eit par andre
ærend når eg først var ute. Det rann elvar etter vegen, kjendest ut som eg prøvde
å gå på vatnet, men plumpa gjennom heile tida. Då eg kom inn til Laila vrengde
eg av meg skorne og hengde sokkane opp til tørk. Så var eg i himmelen ein times
tid. Først sat eg eit par minutt i fotbadet. Så turka ho føtene med ein litt
grov handduk. Deretter klypte, polerte, pussa og skrapte ho, før ho masserte
føtene med ein god krem. Ingen ting gjer vondt, men den pussinga kitlar så grueleg.
«No er det like før eg sparkar», sa eg. Ja, det hadde ho opplevd før, let ho
om, så det var ho van med.
Dama er verd
kvar ei krone. Men skorne måtte eg setje i turkaren, då eg kom heim att. Og sokkane? Dei la eg ute ved vaskemaskina.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar