Talent

Mine talent.

Og andre sine

Då har eg omsider innsett det, hovudet mitt er ikkje konstruert for tal. Det har eg eigentleg alltid visst, men det er rart med det. Dei talenta ein har er liksom heilt alminnelege, noko alle kan, noko ein ikkje ansar på. Dei talenta ein ikkje har er dei ein gjerne ynskjer seg. Eg har alltid beundra dei som er flinke i matte, som løyser lange utrekningar i hovudet. Eg vert framleis (bittelitt) flau når eine bror min minner meg om den øskja han fann då vi rydda etter mor. Trur det var ei øskje med eit sett sølvskeier. Kvifor hadde eg brukt nett ei slik øskje? Ikkje godt å seie, eg tok vel det eg fann i farten. Der hadde eg sett opp eit (for meg) vanskeleg reknestykke. 41 +20 trur eg det var. Ja, ja, kva skal ein gjere, skolten min likar mykje betre å pugge engelske og tyske gloser og lese tunge bøker enn å bale med  ufjelge reknestykke. Så lenge eg greier meg på butikken og elles så eg ikkje vert snytt, er eg nøgd.

Men i går tenkte eg at det kanskje løner seg å sjekke, i alle høve klokkesletta, ein ekstra gong, i staden for å lite på hugset. Eg skulle til frisør klokka to. Det flaug forbi ein tanke om at eg kanskje skulle sjekke kortet, men nei, det var då ikkje naudsynt, eg hugsa såpass. Halv to ringde frisøren og lurte på kvar eg var. Ho hadde venta meg klokka eitt.

Om kvelden skulle eg på poesikveld på biblioteket. Klokka åtte om kvelden. Eg gjorde unna handlinga og rusla bort på biblioteket. Var litt tidleg ute, men tenkte at då kan eg lese avisa så lenge. Det var ein halvtime til poesikvelden skulle starte. Der stod bibliotekaren og vinka meg inn, salen var full og på scena stod det ein poet og las. Det viste seg at dei hadde starta klokka sju.

Då eg kom heim att sjekka eg kalendaren. Der hadde eg skrive to klokkeslett for dagen, 13 og 19. men kva nytte er det i det når eg aldri sjekkar kalendaren? I hovudet mitt stod det noko heilt anna.