Det tynnest i rekkene

 

Det er kjekt å treffe slekta. Berre så dumt at nokon må døy før det skjer.

No for tida er det helst i gravferder ein møtest. Generasjonen før oss er skrella vekk og dei eldste søskenbarna tek til å verte godt vaksne.

I går var vi i gravferd til eldste søskenbarnet på pappa si side. Ho vart 80 år, ein respektabel alder. Men når sjukdomen tek tak er det lite ein kan stille opp med. Same sjukdomen tok livet av mannen hennar for fleire år sidan. Jentene var med henne heile tida under sjukeleiet, ho skulle sleppe å vere åleine. I går måtte dei fylgje mor si til siste kvilestaden.

Restriksjonar til tross, det vart ei fin stund i kyrkja, mange gode samtaler rundt bordet, etterpå. Men det var ei som mangla.

Kvil i fred, Oddveig