Strandkafeen

Strandkafeen

Lucy Diamond

Aschehoug

2019

Talentet er der, men lidenskapen for noko saknar ho. Ho tek ei rad med vikariat og har etter kvart prøvd seg i fleire ulike yrke. Sekretær, fotograf, skodespelar, songar….

Alle familiar har eitt svart får. I familien Flynn er det Evie si rolle. I motsetnad til sine perfekte søstre har ho enno ikkje funne sin veg. Ein drøymar utan ambisjonar, ho har flytta inn til kjærasten og overtyder seg sjølv om at dette er den store kjærleiken.

Så døyr tante Jo og overlet strandkafeen sin til Evie. Tante Jo som også var eit får av ein litt mørkare kulør enn resten av familien. I foreldra sine auge hadde Jo mislukkast. Ikkje var ho gift, ikkje hadde ho barn. At ho dreiv si eiga vellukka bedrift og var lukkeleg og levde det livet ho alltid hadde ønskt seg, var visst mindre viktig.

No må Evie ta fleire val. Drive kafeen, eller selje som resten av familien rår henne til? Flytte til Cornwall og avslutte forholdet til Matthew?

Sjølvsagt er det skjær i sjøen både i London (eitt av dei heiter Jasmine), og i Cornwall (kvifor er Ed så kamerasky?) Frå første stund får ho landsbyen mot seg, dei trur ho vil selje og håve inn pengar på kafeen og tomta.

Men som i alle «feelgood»-bøker viser hovudpersonen seg som den gode personen ho er og då taket på kafeen fyk av, i ein storm, stiller heile landsbyen opp og reparerer skadene.

Scrapping

Scrappedag, laurdag. 

Somt får eg til og somt ikkje. Det går seg til. Kjekt å rusle rundt og sjå kva andre gjer på: 

Kva brukar du den der til? 

Åh, så fint, kva lim har du brukt? 

Får du kjøpt det papiret på Bokuben? 

Kunnskapstørsten er stor, alle driv med kvar sine ting, alle er nysgjerrige og vil sjå. Nokre lagar kort, andre eksplosjonsboksar, atter andre album, bøker. Vi stemplar, teiknar, fargelegg, målar og skjer i papir.  Innimellom ein serviett med druer, eit par kjeks og ein kaffikopp ligg det limte og måla ting til turk, telefonar til lading, skravla går og kreativiteten blømer.  Gåver vert laga til jul og konfirmasjonar, kort til mange slags bruk.

Nokre nye andlet er med og det er alltid spanande. Scrapping er sosialt og skuldrane vert lågare og vi lærer stadig nye ting av kvarandre. 

Her er det berre å prøve seg fram.

Nysteikt

Mamma bakte ikkje brød i former, ho bakte tre i slengen, på bakeplata. Eg ser enno føre meg når ho tok ut brøda og kvelvde dei på bordet. Enno ser eg føre meg dampen som steig opp når ho delte brøda og eg kjenner lukta av nysteikte brød rett frå omnen. 

Vi stod rundt og venta utolige på at brøda skulle verte såpass lunka at vi kunne skjere av skalken, smørje på godt smør som smelta på skiva og i munnen. 

Større magi fanst ikkje.

Tru eller ikkje

Ateisme

Trua på at det ein gong var absolutt ingenting. Og ingenting hende med ingenting heilt til ingenting på magisk vis eksploderte, av ingen grunn, og skapte alle ting overalt. Så tok ein del av det eksploderte på magisk vis og omorganiserte og gjenskapte seg sjølv, av ingen grunn i det heile, til bitar som deretter vart til dinosaurar.

Og du hånar trua mi

Talent

Mine talent.

Og andre sine

Då har eg omsider innsett det, hovudet mitt er ikkje konstruert for tal. Det har eg eigentleg alltid visst, men det er rart med det. Dei talenta ein har er liksom heilt alminnelege, noko alle kan, noko ein ikkje ansar på. Dei talenta ein ikkje har er dei ein gjerne ynskjer seg. Eg har alltid beundra dei som er flinke i matte, som løyser lange utrekningar i hovudet. Eg vert framleis (bittelitt) flau når eine bror min minner meg om den øskja han fann då vi rydda etter mor. Trur det var ei øskje med eit sett sølvskeier. Kvifor hadde eg brukt nett ei slik øskje? Ikkje godt å seie, eg tok vel det eg fann i farten. Der hadde eg sett opp eit (for meg) vanskeleg reknestykke. 41 +20 trur eg det var. Ja, ja, kva skal ein gjere, skolten min likar mykje betre å pugge engelske og tyske gloser og lese tunge bøker enn å bale med  ufjelge reknestykke. Så lenge eg greier meg på butikken og elles så eg ikkje vert snytt, er eg nøgd.

Men i går tenkte eg at det kanskje løner seg å sjekke, i alle høve klokkesletta, ein ekstra gong, i staden for å lite på hugset. Eg skulle til frisør klokka to. Det flaug forbi ein tanke om at eg kanskje skulle sjekke kortet, men nei, det var då ikkje naudsynt, eg hugsa såpass. Halv to ringde frisøren og lurte på kvar eg var. Ho hadde venta meg klokka eitt.

Om kvelden skulle eg på poesikveld på biblioteket. Klokka åtte om kvelden. Eg gjorde unna handlinga og rusla bort på biblioteket. Var litt tidleg ute, men tenkte at då kan eg lese avisa så lenge. Det var ein halvtime til poesikvelden skulle starte. Der stod bibliotekaren og vinka meg inn, salen var full og på scena stod det ein poet og las. Det viste seg at dei hadde starta klokka sju.

Då eg kom heim att sjekka eg kalendaren. Der hadde eg skrive to klokkeslett for dagen, 13 og 19. men kva nytte er det i det når eg aldri sjekkar kalendaren? I hovudet mitt stod det noko heilt anna.