Dokka mi

Nostalgi

Det er ein heil vitskap å rydde. Plast, papir, rest, glas, klede, elektronikk. Selje, gje vekk, kassere. Sjå gjennom og gå over alt ein har. Nostalgi og minner.

Eg leikte eigentleg ikkje særleg med dokker, då eg var lita. Men ei dokke hadde eg som eg var glad i. Det var dokka eg fekk frå onkel Kåre då eg var to år gammal. Då onkelen min døydde vart det funne eit brev han hadde spart på. Det var skrive av søster hans, mor mi. Der takka ho for gåva: «ho var heilt vill på golvet». Eg hadde visst dansa rundt med dokka i armane. Onkelen min var forresten flink til å finne på gåver då han var yngre, seinare vart det helst pengar han gav.

Eg fekk ikkje leike så mykje med dokka, mor mi var vel redd eg skulle øydeleggje henne. Dokka vart sett opp på beten og der stod ho, eg hugsar ikkje kor lenge. Men då eg omsider fekk lov til å leike med henne, var i grunnen glansen borte.

Men dokka frå onkel Kåre har eg teke varepå og om eg ikkje nett har leika så mykje med henne, har eg visst kvar ho var. Ho låg i ein kasse på soverommet og eg har tenkt at kanskje ville nokon verte glad for å overta henne, ein gong. Men no finst det så mange typer dokker på marknaden. Babyborn, tøyelege, nokre som skrik og seier «mamma».

Så no har sambuaren enda i ein søppelsekk som vart hivd i ein container.

Men ho fekk ein god og lang klem før eg følgde henne ut døra.