Ein heilt uvanleg lesehest

Alan Bennett

En uvanlig leser
Pax forlag 2008

Ei lita perle av ei bok på rundt 120 sider.

Stundom kan ein finne bokskattar ein ikkje visste om. Boka vart nesten ti år før eg fann henne.

Hundane til den britiske majesteten gøyr på ein buss som viser seg å vere ein bokbuss. Sjåføren kan fortelje at han har stopp her kvar onsdag.

Etter kvart vert dronninga lidenskapeleg oppteken av litteratur, av bøker. Fleire av forfattarane kjenner ho, kanskje har ho gjeve dei ein orden.

Ho vert meir og meir glad i bøkene, ho kan finne på å stille folk spørsmål kva dei for tida les. Kleskoden endrar seg, òg. Ho kan jamvel finne på å gå med same kjolen to gonger i løpet av to veker. Heller ikkje er ho like punktleg som før. Alltid har ho ei bok i veska og alle små og store pausar vert nytta til lesing. Dette til irritasjon for hertugen og adjutantane. Viser dronninga kanskje teikn på senilitet? Ho er jo ikkje til å kjenne att.

Ikkje berre les ho, men ho noterer også tankar og inntrykk i ei lita notatbok som ho har med seg. Dessutan vil ho gjerne diskutere det ho har lese og spør om dei har lese namngjevne forfattarar og kva inntrykket dei fekk av boka. Då dei fleste i staben ikkje har lese særleg mange av dei bøkene ho snakkar om, nikkar dei berre og prøver å pense samtala over på dagens timeplan.

Nokre få språklege blunderar finst. Men om det er forfattaren eller omsetjaren som har ansvaret for desse skal vere usagt. M.a. har eg visse vanskar med å tru på at ein åtti år gammal monark vil seie om desserten at: «Den er sinnsykt god.»

Etter kvart som  ho utviklar seg som lesar, kjem også tanken på at ho sjølv kan skrive ei bok. Adjutantane meiner at ei bok om livet hennar vil verte ein bestseljar, men det er ikkje ei slik bok majesteten har i tankane.

Slutten er litt overraskande og bør sparast til slutt. Ikkje fall for freistinga til å kike.