Vatn og brød

 Denne jula vart det ikkje noko kakebaking å snakke om. Heldig då at eg har fleire i omgangskretsen som bakar. Midt i adventstida var eg på vitjing hos ei veninne. Ho kjenner meg såpass at ho sende med meg inn att eitt julebrød og ein boks med sirupssnippar. For ikkje å snakke om at eg fekk med meg eitt glas med moltesyltetøy.  For å sitere meg sjølv:

«Mitt siste måltid skal bestå av lakris og molter. Ikkje nødvendigvis i lag». Ei litt forseinka bursdagsgåve fekk eg, mellom anna ein boks med sjokoladetrøffel.

Ein boks sirupssnippar hadde gøymt seg nedi ei julegåve. Den boksen var det svigerinne Liv som hadde fylt opp. Jammen var kakene gode, òg.

I romjula fekk eg tid til å montere sodastreamaren eg kjøpte meg i haust.

Å jaudå, eg har då både bakst og boblevatn. Meg er det  ikkje synd i, nei.

Mangt slags

 Mykje rart ein syslar med, når det næmar seg jul. Nett no driv eg og les om gamle utedoar. Kvifor brukte ein aviser og vekeblad som dopapir og kvifor hengde ein bilete, av kongen, opp på doveggen? Her kom eg borti mykje interessant lesestoff.  Det viste seg at under krigen fekk tyskarane vite at nordmenn var nokre ureinslege folk. Difor heldt nazistane seg unna utedoane, grunna smittefaren. Dermed vart utedoen ein fristad, for ei lita stund. Fann ein bilete av kongen, i bladet eller avisa, reiv ein det ut og hengde det på veggen. Det gjekk då ikkje an å turke seg bak, med eitt slikt bilete. Å henge det opp i stova kunne vere risikabelt, men på doveggen gjekk det betre.

Julegåve-ynskje

Eg har visst masa litt for mykje om at eg ynskjer meg ein soda streamer, ei slik kolsyremaskin som eg kan ha på kjøkkenbenken. Så kan eg tappe vatn og ha kolsyre i. Trur eg skal spare pengar når eg ikkje treng å kjøpe vassflasker med kolsyre, som Pepsi og Farris. Eg og Inger sat og såg på nettet, og fann ut at Elkjøp hadde tilbod på slike kjøkkenmaskiner og dermed tinga eg ei, med ein gong. Betalte med vipps, så var det unnagjort.

Men, som sagt, eg hadde visst masa litt mykje om ynskjet mitt. For då eg ringde bror min og spurde om han kunne hente vara når ho kom, vart det stille i andre enden av røyret, nokre sekund. Så kom det: "maken til kvinnfolk, kunne du ikkje ha venta til etter jul". Det er då ein skjønar at ein kansje er litt vel impulsiv, til tider.

No har eg fått beskjed om at vara kan hentast i den lokale butikken. Men eg har enno ikkje ringt bror min om henting.

Mellom nedvask og julekort

 

Her ein dag fann eg ut at eg skulle multitaske. Først fann eg fram ein del verkty og papir og papp og anna som eg skulle bruke i julekort-scrappinga. Så ringde Oddbjørg og minte om at det var levering av plast og papir. Eg fann det eg hadde lagt til levering og var stad og fekk hivd det i dertil høyrande dunkar. I same snuen fekk eg setje ei iskake i frysaren deira, for eg hadde tenkt å avrime min eigen. I det siste hadde eg ete ut av han. Jammen fann eg ein boks med heimelaga kjøtkaker under iskaka. Så eg hadde då til middag, om dagen.

Innimellom julekorta og spøtet  og vaskebøtta og avriminga stod eg og beundra mitt siste verk, eitt lyseblått julekort. Det var fint, heilt til eg oppdaga at engelen var limt på, opp-ned. Om eg var sur, neidå, eg var så forarga at eg heldt på å seie nokre ord eg ikkje brukar å ta i min munn. Eg var i alle høve glad for at ingen var i nærleiken nett då.