Evig student

Eg kjenner meg som ein evig student. Det er vel det livet handlar om. Denne våren vart det mykje nytt å lære. Først fekk eg ein tablett mot blodsukkeret, i tillegg til dei eg tek for blodtrykket. Så måtte eg fylle på med kosttilskot. Eg hadde for lite B12, må vite. Det fekk eg påfyll av, i form av sprøyter, for nokre år sidan. No var det lite att og eg måtte ha påfyll. Denne gongen skulle eg få det i form av tablettar. Så måtte eg ta D-vitamin. Frå før av tok eg Omega 3. No ser morgonen min slik ut:

Eg målar blodsukkeret, fastande. Gjerne blodtrykket, òg, dersom eg hugsar det. Så tek eg fem sortar tablettar og tre sortar kosttilskot. Då må eg passe på å ete samstundes, fordi blodsukkertabletten må takast i lag med mat. Så skal eg få innpå kontaktlinsene og dersom eg skal lese litt medan eg et, må eg bruke lesebriller utanpå linsene

 

Dei fleste må til med lesebriller i femtiårsalderen. Sist eg var til linsekontroll spurde optikaren kva styrke eg brukte på lesebrillene. «Det brukar eg ikkje», sa eg. Oi, trur jammen ho vart imponert. Men no, etter fylte 60, måtte eg kjøpe lesebriller, eg òg. Ja, ja, det er no ikkje så gale, så lenge eg hugsar å ta dei med meg når eg skal utom døra. Så no har eg - 6 ½ på linsene, for å få betre langsyn og + 2 ½ på brillene for å få betre nærsyn.

I starten, med diabetes 2, skulle eg måle blodsukkeret ganske ofte. To timar etter kvart måltid, m.a. Det var midt i øvinga på MusiCabalen og det vart litt plundrete. Ikkje hadde eg lyst til å sitje på utstilling og måle medan skodisar og kostymedesignar og kaffikokar og andre såg på. Det vart eit mas med å passe klokka og eit drags å ta med seg målaren alle stader. No har eg ete, no må eg ta tabletten og om to timar må eg måle. Eg prøvde å passe på at eg fekk målt før heile koret og alle skodisane kom rennande. Stort sett gjekk det greitt. No måler eg stort sett kveld og morgon. Eg prøver meg fram med maten og måler når eg er usikker på om eg har ete for mykje, for lite, eller noko eg ikkje burde. Første gongen eg var hos dokteren og fekk målt sukkeret i blodet var det på 20, fjorten dagar etter var det nede i 8, då skrytte ho.

 

Det går overraskande greitt å klare seg utan snopet om laurdagane. Men veit du kva eg saknar? Ikkje snopet, ikkje sukkeret, ikkje saltet, ikkje dei litt lettvinte middagane. Nei, eg saknar dei lange, fredelege sundagsfrukostane. Sundagsfrukosten inntok eg oftast i sofaen, med ein tallerken med tre brødskiver med godt pålegg, gjerne ei med egg og majones, ei med reker og majones og ei med skinke. Ein god kopp kaffi og god tid. Strikketøy og lesestoff innan rekkevidde. No er det ei tunn brødskive som gjeld og er eg meir svolten etter det, kan eg ta eit knekkebrød eller to. Så om sundagane no for tida lagar eg til ei god brødskive og to knekkebrød. Så et eg knekkebrøda først og så nikosar eg meg med brødskiva, til slutt.

Berre så synd at brødet vert mygla før eg får ete det opp. Før åt eg gjerne eit par brød i veka, no slit eg med å ete opp eitt.

 

 

Det vokser et tre i Brooklyn

Det vokser et tre i Brooklyn

Betty Smith

Francie og familien er fattige, men greier seg fordi dei alle bidreg. Broren går med avisa, mora har fleire vaskejobbar. Ho vaskar tre leigegardar. Ho står opp kl 05, då kan ho vaske i to timar, før Francie og broren går på skulen. Då passar dei veslesøster Laurie.  Mor Katie reknar og reknar på korleis ho skal klare utgiftene. Ho er fast bestemt på at ungane skal ha eksamen, dei skal ha vitnemål og kome eit steg vidare enn ho og mannen har gjort. På skulen opplever Francie at lærarinna favoriserer dei blonde jentene frå rike familiar. Dersom du er fattig er det fordi du er lat, seier lærarinna. Francie får ikkje skrive skodespelet til avslutningsfesten fordi ho skriv om korleis det er å vere svolten, korleis det er å ha lite både av mat og pengar. Så lenge ho skreiv poetiske og søte eventyr, fekk ho S på stilane sine.

Boka er på vel 500 sider. Her er skildring av kulturen, av folkelivet på starten av 1900 – talet. Ei bok til å verte klok av. Francie og Neeley samlar skrot og sel til skraphandlaren. Pengane legg dei på blikkbanken. Familien har laga ein bank i kjellaren der dei legg til side alt dei kan. Når nokon vert sjuke må ein ta av desse pengane.

Francie har fleire jobbar, ho er grovt underbetalt, men det veit ho ikkje, fordi ho ikkje snakkar om løna med dei ho jobbar i lag med.

Ikkje for lettskremde

Hestekuren

Først var det kjeften som skapte bryderi. Operasjon for å få ut ein jakel, betennelse i ein annan, med påfylgjande penicillin – kur og rotfylling, ising i ei gammal amalgamfylling.

Deretter oppdaga dokteren at eg hadde diabetes 2. Blodprøver, rettleiing i korleis eg skal måle blodsukkeret, nokre tablettar som var reine hestekuren for mageinnhaldet, kosthaldsvegleiing, kva kan eg ete og kva bør/må/skal eg halde meg langt unna. Sjokolade er bannlyst, stort sett. Og så nett no, som butikkane fløymer over av påskesnop i alle slags variantar! Favorittbrødet må eg byte ut og erstatte med eit grovare eitt. Druer er heller ikkje bra i for store mengder. Ikkje alt som heiter zero i butikken er zero.

I alle høve greitt at eg framleis har haue til å lære noko nytt. Ein av dei som eg les for, kvar måndag, er 103 år og er framleis klår som krystall i øvste etasje. Måtte eg berre verte likeeins når eg kjem til skjells år og alder.

No har eg kontaktlinser, reinsevæske, skyllemiddel, lesebriller i ulik styrkegrad, blodtrykksmålar og tablettar, måleapparat for blodsukkeret og tablettar, kosttilskot, salver og kremar for diverse bruk.

Tru om eg skal opne apotek?

Vinter, vår, haust, vinter osb

No tykkjer eg Vårherre må bestemme seg, snart. Eller kanskje det er vi sjølve som har skulda. Eine dagen vaknar eg midt i eit julekort. Om kvelden og natta regnar det. Dagen etter er det såpeglatt eller så er det slapsete og bekkesildring etter vegane. Her for ei stund sidan var det - 11 og snøkvitt landskap. Dagen etter regna det kattungar. No har det vore snø og stilt nokre dagar. Men så er det opp att i same søla. Nei, no gler eg meg til berre vegar. Dei som absolutt må ha snø under føtene og skiene, får heller dra til fjells. Langt opp til fjells