Bokprat

Norvald Tveit pratar om siste boka si Dama, som kom på Selja forlag i år. Han vart intervjua av Fridtjof Urdal og bokpraten føregjekk på biblioteket.
Etter samtalen lurte biblioteksjefen på om det kom fleire bøker. Mnja, no var han no nitti år, så det var ikkje så godt å seie.

Norvald Tveit med ny bok

Dei fleste trudde vel at På reservetanken, som kom i fjor, vart siste boka hans. Dette manuset hadde han rett nok gløymt. Heilt til forlagssjefen ringde og ville gje ut boka. Han kunne ikkje skjøne korleis han hadde fått tak i manuset. Men han hadde hatt ei jente som hadde hjelpt han med data og e-post, ei stund for eit par år sidan, sa han. Det måtte vere ho som hadde sendt det av garde.

Eg kjøpte bok og fekk forfattaren sin signatur. No kan jula berre kome.

Å skrive er ikkje for pyser

Tankar, idear, innfall

Somme tider skriv eg i fem timar. Andre gonger slit eg med å skrive fem linjer. Stundom vert eg sitjande og glo på eit kvitt ark. Så legg eg heller ein kabal eller to, eller ti. Å skrive er ikkje for pyser. Korleis skal eg vinkle dette? Kan eg skrive slik? Eg stryk og skriv om att og stryk endå ein gong. Er dette for personleg? Kanskje dette sårar nokon? Må eg endre namna på personane i historia? Ein eller annan målar fekk ein gong spørsmål om korleis han arbeidde. Då sa han noko slikt som at han kunne sitje ein heil dag og så måla han ein strek. Neste dag viska han gjerne ut streken. Slik er det med bokstavane òg. Dei slær krøll på seg og vil ikkje lyde. Så kan dei brått ta til å leve sitt eige liv.
Det er som eg har to kvinner sitjande på skuldrane mine. Ei på kvar side. Begge vil ha si historie fortalt. Ho på høgre sida heiter Maria. Hennar historie er eg i full gang med. Dei fleste har eg endra namn på, for å ikkje verte skulda for noko historiefusk.
Maria sitt namn har eg fleire gonger prøvd å endre, eg har kalla henne for Marit, Marta og litt ymse anna. Då kjennest det som ho prikkar meg på skuldra og seier: «Du, eg heiter faktisk Maria, eg».
Kven kvinna på venstre skulder er? Den som følgjer med, får sjå. 

Vevringutstillinga 2018

For nokre veker sidan var det Vevringutstillinga 2018. Utstillinga er eit årleg arrangement som er vel verdt å få med seg. Eg fekk tekstmelding frå ei veninne, kvelden før, om eg ville vere med. Dei hadde plass i bilen. Laurdag og fridag, sjølvsagt sa eg ja til det.
Ein rundtur med guide og historisk attendeblikk vart, grunna vêret, til ei samling i kyrkja der guiden fortalde. Vi gjekk i samla flokk opp til kyrkja, men resten av gå-turen sløyfa vi, då himmelen velsigna oss med væte nok til å fylle ein middels innsjø. Noko av innsjøen rann etter vegen og eg angra litt på skovalet. Men i kyrkja sat vi lunt og godt medan guiden fortalde levande om historia til utstillinga og dei som sette det heile i gang.
Eitt av kunstverka som gjorde mest inntrykk på meg, var eitt av dei som stod utstilt i løa.

torilbonsaksen.no

Kunstnaren heiter Torill Bonsaksen og i katalogen vert det fortalt at ho hentar inspirasjon i naturen og kjende symbol. Ho vil setje søkjelyset på aktuelle tema ved å bruke daglegdagse og kjende element i ein ny kontekst.