Ringen

Soga om ein gullring

Pappa gjorde ein utanlandstur i sitt liv. Han var i Tyskland for å selje ein hest. Då han kom heim att, hadde han kjøpt gåve til mamma. Ein ring. Ein fin, tynn gullring med ein raud stein i.

Foto: Ingunn Fleten

Då mamma døydde arva eg ringen. Eg har vore redd for å misse han, så eg har ikkje brukt han så ofte. Særleg sidan eine taggen som held steinen på plass er borte. Eg hugsar heller ikkje at mamma brukte han særleg mykje. Det var vel ikkje så mange høve der ho kjende det naturleg å pynte seg med gull.

Men no har eg teke han i bruk.

Foto: Ingunn Fleten

Eg var innom gullsmeden i Førde og fekk han reinsa og sjekka kva type stein det var. Gullsmeden kunne fortelje at steinen berre var ein glasstein og ikkje verdt noko. Ringen var så lite verdt, sa ho, at det var ikkje tilrådeleg å skifte ut steinen med ein rubin. Det var ikkje bryet verdt å gjere noko som helst med han.

Men for meg har ringen stor affeksjonsverdi.

Ikkje grunna pengeverdien

Ikkje fordi han er kjøpt i Tyskland.

Men fordi han fortel ei historie om dei to.